thor aşkına. o ne hafiflik, o ne miniciklik oyle!

bu sabah  ukü bursumu kaybetmemek maksadıyla üniversiteye önkayıt olmak üzere erken kalktım. durakta öyle minnacık bir bebek vardı ki  bebek arabasında ! hiç ağlamıyordu. annesine bakıyordu, etrafa seyrediyordu. annesine bakınca gülümsüyordu bana bakınca kim bu yaa acaba dercesine bakıyordu tip tip (:
hasta olmuş meğersem o yaramazcık da. ateşi çıkıyormuş miniğimin, teninde de biraz kızarıklıklar vardı.
annesine;

-ismi ne?
-canan.
-konuşabiliyor mu?
-yok, daha çok küçük!
-ismine tepki veriyor mu?
-evet, veriyor. balkondan seslenince yanıma geliyor. [emekliyerek gidiyordur heralde diye düşündüm]
-hiç anlamam ki bebeklerden.

biraz sonra eniştesi geldi. annesi, bebek arabasını otomobile koymak için bebeği benim elime tutuşturdu. ben istemiştim zaten tutmayı da.

thor aşkına. o ne hafiflik, o ne miniciklik oyle! 

kucağımdayken bile etrafı inceliyordu cin cin. e bende onu bir aşağı bir yukarı sallıyorum. bana baksın diye güya.
o an acemilikle çocuğu nasıl tuttuysam artık, annesi kucağımdan geri alırken gülerek yapıştırdı lafı.

-o ne öyle! paket tutar gibi tutuyorsun bebeğimi :))
-söylemiştim, bebeklerden anlamıyorum ki!